Είναι κάποιες, έως αρκετές
Αυτές οι μέρες
Αυτές, στο ακριβής σημείο του λάθους..
Ζαρώνω τα φρύδια μου,
Καταπίνω τη διαφανή μου έπαρση
Και την ρίχνω στα άπατα.
Οι σκέψεις εκτείνονται στο άπειρο, ξανά
Χωρίς να τέμνονται καθόλου(!)
Μαθαίνω να ξεχωρίζω τις δυς-περίγρατες
Αποχρώσεις των ανθρώπων.
Μια απόφαση
Ανακουφίζει αλλά και βαραίνει,
πάντοτε όμως είναι σωστή.
Τόλμη
Ίσως.
Το «θέλω».
Οι αλλαγές εδώ μάλλον
Οριοθετούνται.
Ο δρόμος ελικοειδείς,
καθόλου ανθόσπαρτος,
Αλλά ξέρεις, φυτεύω τους σπόρους κάπου γόνιμα
Αγοράζω λουλούδια.
Παιδεύει πολλούς
μια κουρασμένη προσήλωση..
Σ’ ένα στόχο που (ίσως), είναι για εμάς
Αλλά γίνεται για άλλους.
Μην ανησυχείς..
Τον καταργούμε. Απλά.
Το θρόισμα που σέρνουμε,
Ενοχλεί μόνο τους εαυτούς μας..
Και εγώ, θέλω απλά να χαθώ σε μια απεραντοσύνη
Που δεν θα συναντήσω κανένα «θυμωμένο Ποσειδώνα»
..ελεύθερη.
Άνοιξε λοιπόν τα μάτια σου,
να δω ένα ολόγιομο
φεγγάρι.
Δωσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τους φόβους μου.
