«Να σε ρωτήσω κάτι;
Σ’ αγαπώ..
Είμαι πολύ ταλαιπωρημένος
Χθες βράδυ χτύπησα τη μέση μου και πονάω»
Κάπως έτσι ακουγόταν εκείνο το απόγευμα
Μέσα σ’ ένα ταξίδι, σύντομο
Με αφετηρία τη μάθηση
και προορισμό την ασφάλεια.
Τα πράσινα και τα μελαχρινά ξυράφια, με έσκιζαν σιωπηλά
Δεν κατάφεραν όμως να αφήσουν σημάδια
Στο μυαλό μου βλέπεις είχα κάποιο συγκεκριμένο,
το κουβάλαγα ακόμα στο λαιμό μου, που και αυτό ξεψύχησε, πριν φτάσω σπίτι.
Το απόγευμα ναι..
Έγινε βράδυ, όπου οι φωνές μπήκαν σε σήματα
Οι λέξεις έγιναν σκέψεις
Κλείστηκαν και αποκοιμήθηκαν μέσα σε μια ζάλη.
Φοβερό το πώς αλλάζουν οι συνθήκες
Οι στιγμές σε συντρίβουν,
Η κάθε λέξη που απαγορεύει σε καθηλώνει
Βίαια, ακαριαία. Αναγκάζεσαι να σταματήσεις,
να σταματήσεις να πατάς φρένο.
