Δευτέρα 12/7/2010
Κάθομαι εδώ ακόμα
Σ’αυτή την πλευρά του σπιτιού,
Που πάντα έβρισκα τον εαυτό μου
Στο ‘τίποτα’ και στα ‘όλα’.
Τώρα πια το τίποτα έγινε ‘όλα’
Τώρα πια το όλα έγινε ‘τίποτα’.
Το σπίτι δεν μυρίζει εγώ..
Και εγώ έχω μια τρύπα στο χώρο που ονομαζόταν σπίτι.
Γιατί κάθομαι;
Γιατί είμαι ακόμα εδώ..
Ποιος ξέρει, ίσως τα ερωτήματα αυτά να’ναι Η απάντηση στην ερώτηση:
- που είναι το σπίτι σου;
- είναι εδώ που κάθομαι, είναι εδώ που είμαι,
Είναι εδώ στην Αθήνα..
Στη γειτονιά μου στους Αμπελόκηπους,
Στον αέρα της Κηφισίας,
Εδώ, ”στο ύψος του president”.
Εδώ φιλοξενούσα πάντα τα αγάλματα αισθήματα μου,
Βαριά..ήταν ασήκωτα, βουβά και επικίνδυνα.
Έρωτες, πάθη, επαφές
Άγχη, στρες..
Όλα εδώ ήταν.
Δεν χώραγαν πουθενά αλλού.
Εδώ το φάρμακο, εδώ το αντίδοτο από κάθε χτύπημα
απογοήτευσης, χαράς, ευτυχίας.
Συγκίνησης.
Σπουδαία χρόνια, γεμάτα χρόνια,
Μήνες, μέρες,
Χειμώνες, καλοκαίρια.
Και γιορτές και γενέθλια,
Αφίξεις και αναχωρήσεις.
Ποτέ τα ίδια, μα τόσο γνώριμα.
Λίγα, μα μόνο σπουδαία.
Βαθιά και πάντα μοιραία.
Σχολές, ζωγραφιές, ποίηση
Ματιές, σπουδές και κυκλώματα.
Στόχοι και όνειρα.
Πρωινά και εκτυφλωτικά βράδια.
Έπλαθα, δημιουργούσα και
ζωντάνευα με φιλιά,
Μια ζωή μοναΔική. Μου
Τη ζωή μου.
Διάλεξα και περπάτησα προσεχτικά..
5 χρόνια τα έστυψα, τα χάζεψα.
Με μεγάλωσα σ’αυτό το ‘σπίτι’.
Το υπέροχο, το ζωντανό
Το είχα μεγαλύτερο από κομμάτι του εαυτού μου.
Ήταν ο εαυτός μου.
Οι τοίχοι, το μπάνιο, το δωμάτιο,
Η κουζίνα με τα μάρμαρα..,
(Τα θρύψαλα της οργής μου
Τα γλυκά της αγάπης μου.)
Δίπλα το υπέροχο γραφείο,
Με τα βιβλία της σκέψης μου
Και απέναντι οι μπογιές της έκφρασης,
Της απόχρωσης μου.
Δεν είναι που φεύγω απλά..,
Είναι που διαμελίζομαι.
Που πεθαίνω για να ξαναγεννηθώ
Με καινούργια
Πιο Δυνατή Ζωή
