Γράμμα

Αγάπη μου,

Πάει καιρός να σου γράψω.

Χρόνια να σε ονειρευτώ, πράγμα που απαγορεύτηκε γα τη συνείδηση μου.

Βλακείες, «απαγορεύω/επιτρέπω», «δεσμευμένη», «πρέπει», «σωστό», «λάθος».
Παράλογες λέξεις για εγκλωβισμένους ανθρώπους. Βρίσκω.
Υποσχέθηκα άλλωστε αυτές  τις προτάσεις, την έκφραση.

Ήσουν μέσα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσει ο Έρωτας να «σημαίνει» για εμένα.
Το οφείλω.
Βρίσκεσαι ακόμα στον ίδιο θρόνο που σε είχα βάλει τότε, θυμάσαι;
Εποχές όλο δάκρυα, ανάσες, υγρά από το ατέλειωτο σεξ αυτό,
που κανένας δεν κατάφερε να ελέγξει ή να οριοθετήσει.
Δεν ήταν τόσο ωμό ή σαρκικό. Ζωώδες, ανώριμο ή απρόσεχτο.
Ήταν ελεύθερο.

Μια ελευθερία που πάντα μου πρόσφερες.
Όσο με ελευθέρωνες τόσο με κέρδιζες.
Ακόμα είμαι εδώ και γράφω για εσένα.
Σκοτώνω για εσένα, ακόμα.  Θάβω.

Είσαι μακριά να κόψεις την αναπνοή μου, αλλά μπορείς να με σκοτώσεις.
Να μου δόσεις ζωή ακόμα, αυτήν που με εξτασιάζει, είναι ηδονή που γράφω.
Ζω με το όνομά σου στο στόμα μου. Καίγομαι με τις σκέψεις σου.
Κανένας έρωτας και καμία ζωή δεν θα σε αντικαταστήσει μέσα μου.
Δίνω και δίνομαι, ποθώ και έλκω διάφορους, διαφορετικούς ή αδιάφορους, άντρες και φυσικά γυναίκες.
Μα κανένας δεν πρόλαβε να πάρει ότι έχεις εσύ από εμένα.

Αυτό και η προστασία μου, η ασφάλεια μου.

Υποφέρω όταν σε ακούω.
Το πόσο υπέροχα ωρίμασε η φωνή σου.
Οι φωτογραφίες.. τα χείλη σου..
Μέχρι και οι έρωτες σου, οι αγάπες σου.
Ο τρόπος που αγαπάς. Όταν δίνεσαι.

Εύχομαι ότι καλύτερο για εσένα. Για τη ζωή σου.
Μέσα μου δεν θα σε μοιραστώ ποτέ.
Αυτή είναι η δικιά μου η ζωή.
Μιλώ για έρωτα.
Μιλώ για σένα κι εμένα. 


Αυτό μια παραδοχή μετά από οχτώ χρόνια χώρια.
Ήταν περίπου πριν 11 χρόνια που σε γνώρισα;
Χίλια χρόνια θα πληρώνω για να γραφτεί στην ταφόπλακα μας
η περιγραφή του έρωτα που έχουμε ζήσει.

Αγάπη και έρωτα μου.  Για εσένα χαλάλι.