Αγάπη μου,
 
Mέρες τώρα σηκώνω τα πιο παλιά χαλιά,
μετακινώ μεγάλους και βαριούς όγκους.
Σκαλίζω τα γλαστράκια, κλαδεύω ολόκληρα δέντρα..
Δεν σταμάτησα. Ακόμα.
Όλο ανέβαλα αυτό το (ξε)καθάρισμα.

Μέσα μου είναι μια ζωή σαν κόλαση,
η ψυχή μου σαν φυλακισμένος που βαδίζει στον θάνατο.
Μα βρίσκω παραδεισένιες σπηλιές
και όλο έρωτα καταρράκτες.
Λιακάδες και καθαρό ουρανό.

Μη γελαστείς αγάπη μου πως η επιλογή αυτή είναι εύκολη.

Φωτογραφίες κι αν πέταξα.
Ανθρώπους δεν κράτησα.
Από δεσμούς χώρισα.
Από οικογένεια, τους επέλεξα.

Άνθρωποι, ξέρεις, "πουλιά".
Πεινούν, χωρταίνουν.
φεύγουν, έρχονται.
Κάποτε με αλήθειες και δώρα,
άλλες φορές με μαχαίρια αιμοβόρα.

Ναι αγάπη μου.

Θεός δεν είμαι, δεν ήξερα πληγωμένη πια,
ποιός να'ναι ο φίλος.
Ούτε μάντης να διοραθώ
ποιοι κρατάνε το μαχαίρι.

Σαν εκτελεστής.
Τους (ξε)καθαρίζω όλους.
Σκοτώθηκα και εγώ φυσικά.
Δεν ξέρεις πόσο επίπονο είναι να ξεκαρδίζεσαι..

Να προσέχεις..
Εσύ & γω μείναμε.

xxx